Ömer Şenay '96

İş İnsanı

Hangi dönemde İtalyan Lisesi’nde okudunuz?

Okulun 100. yılına denk gelen 1988 senesinde girip, 1996 senesinde mezun oldum.

İtalyan Lisesi'nde okumayı neden tercih ettiniz?

Bizim zamanımızda ortaokullara giriş için kolej sınavları vardı. Üç tane Anadolu lisesi ve üç tane özel okul tercihi yapılıyordu. Annem ile üç özel ve bir Anadolu lisesi yazmıştık. Anadolu lisesi olarak Galatasaray Lisesi’ni kazanmıştım ama tabi ki gitmedim. Fenerbahçe Kulübü’nün ilk üyelerinden Kör Hulki lakaplı dedem (Hulki İlgün) başta olmak üzere ailecek koyu Fenerbahçeli olmamızdan dolayı seçimim İtalyan Lisesi’nden yana yapılmış. Anlayacağınız üzere “Fenerbahçelilik” bizde ‘din’ gibidir. Ayrıca aile işimiz olan uluslararası nakliye şirketimizin tüm Avrupa’da olduğu gibi İtalya’da da bürosu vardı. Ailede İngilizce, Almanca bilenler vardı, ama hiç İtalyanca bilen olmaması da seçimimizi etkilemiştir diye düşünüyorum.

Kendinizden bahseder misiniz?

Lise sonrası üniversite için Milano’ya gittim. Bocconi Üniversitesi’nde işletme okudum. Meşakkatli geçen 8 senenin sonunda ancak mezun olabildim. Okurken ve sonrasında tam 20 yıl boyunca aile şirketimizde çalıştım ve Milano’da yaşadım. Bu vesile ile İtalyan vatandaşlığına da hak kazanmış oldum. Sonrasında Türkiye’ye döndüm ve yeme-içme sektöründe 5 sene boyunca faaliyetlerim oldu. Önce Alaçatı’da bir pizzacı açtım, sonra Momo restoran, ve en son da Spiaggia Grande. Covid sebebiyle işletmeyi kapatıp bambaşka ama her zaman içinde olduğum bir sektöre geçiş yaptım. Ailem sebebiyle zaten her zaman futbolun içinde büyümüştüm. Ayrıca İtalya’da yaşarken de transfer olan çok sayıda futbolcu arkadaşım vardı. Yakın dostum Ahmet Bulut vesile oldu ve 1,5 senedir futbolcu menajerliği yapmaktayım.

İtalyan Lisesi'nin hayatınızdaki yerini nasıl tanımlarsınız?

Okula ikinci olarak girmiştim. Hatta birinci kazanan gelmemişti. Ama sondan birinci olarak çıktım, o ayrı…

Okulla ilgili ilk anım: Okul ile ilgili çok sevdiğim bir anımı paylaşmak istiyorum. Müzik öğretmenimiz Elisabetta Di Stefano okulun 100 yıl kutlamaları için hazırlık sınıflarından bir koro oluşturmuştu. 11 yaşında 36 tane çocuğuz bizim sınıfta. Hepimize do-re-mi-fa dedirttti ve 35 kişiyi sağa, beni sola ayırdı. Bir kişi koroyu mahvetmeye yeter diyerek rahmetli Deniz Tansev’in (henüz öğretmen olduğu zamanlardı) binbir ricasına rağmen beni koroya almak istemedi. Herkes korodayken benim ne yapacağım ise ayrı bir mevzu oldu tabi. O dönemki beden hocamız Milli Hentbolcu Ali İsmet Ural beni çok severdi. O beni koro saatleri boyunca her sınıfla (liselerle bile) beden derslerine dahil ediyordu. Her gün beden çantası ile gelip gidiyordum. Annem de babama “biz bu oğlanı acaba spor akademisine mi yazdırdık yanlışlıkla?” diye soruyordu.

Ben liseden mezun olup İtalya’ya gidince hiç doğru dürüst İtalyanca öğrenememiş olduğumu fark ettim. Bunun sebebi kesinlikle okul değildir, yanlış anlaşılma olmasın. Ama bana kattıkları çok fazla. Düşündüğümüz zaman her dönemde 18 ders alıyorduk ve bu çeşitlilik her konuda fikir sahibi olmamıza sebep olmuş. Ben çok sosyal ortamlara giren bir insan olarak hiçbir ortamda konu sıkıntısı çekmediğimi fark ettim. Okurken fark etmemişiz tabi ama sosyal ortamlarda bize kazandırmış olduğu özgüven ve genel kültürün avantajlarını hayatta hep görüyorum. Mesela okuduğumuz sanat tarihi, teknik resim gibi şu anki hayatımda hiç kullanmadığım konular bile herhangi bir sosyal ortamda, bir mimari sohbette aktif olmamı sağlıyor.

Bir okuldaşımız size nasıl ulaşabilir?

Bana ulaşmak isteyen arkadaşlar omersenay@gmail.com adresine e-posta gönderebilirler.